Susannah Cahalan, një vajzë 24-vjeçare është protagonistja e kësaj historie.
Jeta e saj ishte krejtësisht normale, punonte si gazetare dhe jetonte një jetë të lumtur dhe të shëndetshme. Derisa një ditë ajo e kuptoi se diçka nuk ishte në rregull.Së pari mendonte se trupi i saj ishte plot me insekte të vogla, por pas disa analizave mjekët nuk gjetën asgjë. Ditët kalonin dhe Susannah vazhdoi të kishte të njëjtën ndjesi, u bë letargjike dhe vendosi të largohej nga puna.
Koha kalonte dhe vajza kishte gjithnjë e më shumë para nojë, derisa ajo kishte hall uc inacione të shpeshta.
E pasi kishte pasur një seri konvu lsionesh, mjekët vendosën ta shtronin në spital.
Në spital nuk u përmirësua, por u bë edhe më keq. Ajo u bë shumë agr esive me infermieret dhe u përpoq të ikte disa herë nga klinika. Për këtë arsye, mjekët filluan të dyshonin se vajza mund të vu a nte nga kriza nervore, një k ri zë me të cilën ata lehtë mund ta kishin mbyllur atë në një spital psikiatrik.
Megjithatë, dhe për fat të mirë për Susannah, Dr. Souhel Najjar e dinte se çfarë po ndodhte me të dhe vendosi të vepronte menjëherë.
Kur Dr.Najjar u bë i vetëdijshëm për rastin, ai zgjodhi të mos kryejë analiza tipike për të cilat zakonisht i nënshtrohen pacientët, por vendosi që ishte më mirë me vajzën të provonte një eksperiment të vogël. Ai i kërkoi të vizantonte një orë. Kur mjeku e pa atë që kishte vizatuar vajza, ai e dinte me siguri se ajo që ai dyshonte ishte e saktë.
“Çmen uria” e Susannah ishte për shkak të një pro blemi fizik dhe jo mendor.
Vizatimi i të resë përfaqësonte një orë me të gjithë numrat në anën e djathtë, gjë që pasqyronte dëmtimin e trurit. Pas disa testeve dhe hulumtimeve më të detajuara, mjeku ishte në gjendje të diagnostikonte një encefalit për ant itrupa kundër receptorit NMDA. Kjo lloj së mundje është një çrre gullim imunitar gjatë së cilit truri sul mohet nga anti trupa të prodhuara nga i njëjti sistem imun. Sikur të mos ishte për zbulimin e Dr.Najjar, Susannah sigurisht do të kishte përfunduar në një klinikë psikiatrike dhe ndoshta s ëm undja do ta kishte çuar atë në koma apo edhe në vd ekje. Në sajë të dia gnozës dhe ila çeve, Susannah ishte në gjendje të sh ërohej.
Pas një muaji në spitali ajo u kthye në shtëpi. Kur ajo përpiqet të kujtojë ato ditë, gjithçka duket joreale: “Nuk mbaj mend shumë gjëra të muajit që kam kaluar në spital, më duhej të lija mjekët të shpjegonin se çfarë më është bërë, as nuk i kujtoj bisedat me familjen time apo me të da shurin tim”.
Me këtë histori, Susannah ka shkruar një libër të quajtur “Truri në fl akë” dhe së shpejti do të shfaqet në ekranin e madh.
Pa dyshim, historia e saj duket e shkruar për një film ho rr or dhe e reja do të dëshironte të ndahej sa më shumë që të ishte e mundur, në mënyrë që shumë më tepër njerëz të mund të njohin dhe të mpo shtin këtë lloj sëm un djeje.
Mos harroni ta ndani me miqtë tuaj në Facebook.
